Добавить комментарий

2. Товарищи из России и Украины, большое объятие из Греции-(Συντρόφια/ες,από Ρωσία και Ουκρανία μια μεγάλη αγκαλιά  από Ελλάδα)

Анархисты идут на войну?

Как сообщает сайт американских товарищей Crimethinc , часть украинских анархистов, находящихся в осажденном Киеве, решили присоединиться к старому сопротивлению российскому вторжению, создав собственные отряды самообороны. Конечно, я не собираюсь выносить суждения или решения о безопасности моего офиса относительно того, соответствует ли это решение представлениям и ценностям, которые мы считаем неотъемлемой частью анархизма. Более того, я хочу высказать здесь некоторые опасения, поскольку именно в такие поворотные моменты истории политическая теория живого движения должна быть проверена.

Прежде всего, я должен сказать, что восхищаюсь мужеством и отвагой украинских товарищей. Какими бы опрометчивыми я ни считал действия украинских властей по раздаче оружия импровизированным формированиям граждан, поскольку они таким образом подвергают гражданское население неисчислимой опасности, давая повод российской армии нанести неизбирательный удар, можно только уважать настроение человека перед лицом звериной мощи одной из самых современных боевых машин в мире, сражаться любыми доступными средствами и побеждать.

Ведь в истории Украины бандеровцы-фашисты были не единственными политическими выразителями стремления украинцев жить независимо от правителей. Великое аграрное восстание махновцев упорно боролось за самоопределение украинских крестьян и пролетариев сначала против немцев, а затем против большевиков, которые хотели сосредоточить в своих руках всю власть.

Согласно Ван дер Вальту, большое влияние анархистских идей на украинское крестьянство отчасти объясняется тем, что потребовалось несколько лет, прежде чем яд национализма укоренился в Украине и кристаллизовался в требовании независимого украинского национального государства. Помимо инстинкта самосохранения и базовой потребности защищать свои окрестности, семьи и товарищей, решение присоединиться к национально-освободительной войне имеет для украинских анархистов прочные исторические и идеологические корни.

Но если один глаз смотрит в прошлое, другой должен быть в будущее, на политические последствия акции и на условия, которые возникнут в украинском обществе, как только уляжется пламя войны. По моему скромному мнению, позиция украинских товарищей и здесь не является ошибочной, так как анархисты, желающие быть самым непосредственным выражением стремления пролетариев к своему классовому освобождению, не могут отвернуться от их, пока они там перед лицом варварского нападения. Моя личная оценка такова, что шансов на длительное пребывание России в Украине не так много, за исключением, конечно, дружественных русскоязычных территорий на Востоке, где русские наверняка намерены установить постоянное и сильное военное присутствие.

Однако на момент написания статьи Украина не поддалась огромному давлению со стороны российских военных. В то время как силы вторжения атакуют с четырех разных направлений и сумели продвинуться на несколько километров вглубь территории Украины, на сегодняшний день им не удалось занять ни одного крупного городского центра, за исключением Бердянска на востоке. С течением времени возможность поражения России или, по крайней мере, унизительного отступления стала становиться очевидной, как написал один комментатор: «Путинский блицкриг терпит неудачу».

В любом случае кажущееся отталкивание завоевателя создает условия для неприятного развития событий, которое должно обеспокоить всех нас. Я имею в виду тот факт, что украинский вопрос имеет тенденцию превращаться в величайший триумф нацизма со времен Второй мировой войны. Разрушительные представления о пятой фаланге в Донбассе, которую необходимо искоренить во имя «национальной чистоты» Украины, укоренились в стране и задали тон институциональному политическому диалогу начиная с Майдана. Эти представления рискуют быть вознаграждены, если Украине удастся отразить российскую атаку.

Неонацисты из "Азовского ордена" и "Правого сектора" вместо уголовников, втянувших свой народ в ненужную войну, тогда будут увенчаны лаврами "героев" (как гласит их лозунг). Главные герои уникального «национального триумфа». И они обязательно найдут себе подражателей в остальной Европе, как это было с «престижем», окружавшим Золотую Зарю по всей Европе, когда ей впервые удалось пройти в парламент. Конечно, это не значит, что Россия — прогрессивная держава или что она не националистическая. Но как могло быть иначе? Национализмы подпитывают и подстрекают друг друга до тех пор, пока ничего не останется.

В этих условиях разнузданного неонацизма - зачем еще вести победоносную войну против ненавистной России с потомками черных батальонов на переднем крае? - участие анархистов в войне имеет большое значение. Даже если у них нет той организации, численности и связей, которые есть у нацистских батальонов с силовиками и глубинным государством Украины. Значение в первую очередь политическое, ибо лишит фашистов их монополии как мнимых защитников и сторонников украинского народа в это тяжелое время. И это укрепит связи анархистов с сообществами, в которых они будут действовать. Это развитие само по себе является противоядием, которое остановит, по крайней мере местами, идеологическую вспышку наднационализма в украинском обществе.

Источник: Автономное действие - Autonomous Action (Греция)

------------------------------------------------

2. Συντρόφια/ες,από Ρωσία και Ουκρανία μια μεγάλη αγκαλιά  από Ελλάδα

Πάνε οι αναρχικοί στον πόλεμο;

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα των αμερικανών συντρόφων Crimethinc, ένα κομμάτι των αναρχικών της Ουκρανίας που βρίσκονται στο πολιορκημένο Κίεβο, πήραν την απόφαση να συμμετάσχουν στην παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στην ρωσική εισβολή, δημιουργώντας τις δικές τους μονάδες αυτοάμυνας. Δεν έχω φυσικά καμιά πρόθεση να προβώ σε κρίσεις και αποφάνσεις από την ασφάλεια του γραφείου μου, αναφορικά με το αν αυτή η απόφαση συμβαδίζει με τις αντιλήψεις και τις αξίες που θεωρούμε ως αναπόσπαστο τμήμα του αναρχισμού. Περισσότερο, θέλω να εκθέσω εδώ κάποιους προβληματισμούς , μιας και είναι σε τέτοια σημεία καμπής της ιστορίας που η πολιτική θεωρία ενός ζωντανού κινήματος πρέπει να δοκιμάζεται.

Καταρχήν, πρέπει να πω ότι θαυμάζω το θάρρος και το κουράγιο των ουκρανών συντρόφων. Όσο κι αν θεωρώ απερίσκεπτη την ενέργεια των αρχών της Ουκρανίας να μοιράσουν όπλα στους αυτοσχέδιους σχηματισμούς των πολιτών, εφόσον έτσι εκθέτουν τους αμάχους σε ανυπολόγιστο κίνδυνο δίνοντας το πρόσχημα στον ρωσικό στρατό να χτυπήσει αδιακρίτως, μόνο σεβασμό μπορεί να έχει κανείς για τη διάθεση ενός λαού που αντιμετωπίζει την θηριώδη ισχύ μιας από τις πιο σύγχρονες πολεμικές μηχανές του κόσμου, να πολεμήσει με όποιο μέσο έχει στη διάθεση του και να νικήσει.

Στην ιστορία της Ουκρανίας άλλωστε, οι φασίστες του Μπαντέρα δεν ήταν οι μοναδικοί πολιτικοί εκφραστές της επιθυμίας των Ουκρανών να ζήσουν ανεξάρτητα από επικυρίαρχους. Η μεγάλη αγροτική εξέγερση του Μαχνοβίτικου κινήματος , πάλεψε σκληρά για να εξασφαλίσει την αυτοδιάθεση των ουκρανών αγροτών και προλετάριων, πρώτα εναντίον των Γερμανών κι έπειτα ενάντια στους μπολσεβίκους, που ήθελαν να συγκεντρώσουν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους.

Όπως γράφει ο Φαν Ντερ Βαλτ, η μεγάλη επιρροή που είχαν οι αναρχικές ιδέες στα ουκρανικά αγροτικά στρώματα ευθύνεται εν μέρει για το γεγονός ότι χρειάστηκαν αρκετά χρόνια προτού το δηλητήριο του εθνικισμού ριζώσει στην Ουκρανία και αποκρυσταλλωθεί στο αίτημα για ένα ανεξάρτητο ουκρανικό έθνος-κράτος.ii Πέρα λοιπόν από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τη στοιχειώδη ανάγκη να υπερασπιστούν τις γειτονιές, τις οικογένειες και τους συντρόφους τους, η απόφαση να ενταχτούν σε έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο έχει στέρεες ιστορικές και ιδεολογικές καταβολές για τους ουκρανούς αναρχικούς.

Αν όμως το ένα μάτι βρίσκεται στο παρελθόν, το άλλο πρέπει να βρίσκεται στο μέλλον , στις πολιτικές συνέπειες μιας δράσης και στις συνθήκες που θα αναδυθούν στην ουκρανική κοινωνία μόλις καταλαγιάσουν οι φλόγες του πολέμου. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ούτε εδώ είναι εσφαλμένη η τοποθέτηση των ουκρανών συντρόφων, εφόσον δεν είναι δυνατό οι αναρχικοί, που θέλουν να είναι οι πιο άμεσοι εκφραστές της επιθυμίας των προλετάριων για την ταξική απελευθέρωση τους, να τους γυρίσουν την πλάτη τη στιγμή που βρίσκονται ενώπιον μιας βάρβαρης επιδρομής. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες για μια μακροχρόνια παραμονή της Ρωσίας στην Ουκρανία, εκτός βέβαια από τα φιλικά διακείμενα εδάφη των ρωσόφωνων στα Ανατολικά, όπου σίγουρα οι Ρώσοι σκοπεύουν να εδραιώσουν μια μόνιμη και ισχυρή στρατιωτική παρουσία.

Ωστόσο, τις στιγμές που γράφεται αυτό το κείμενο η Ουκρανία δεν έχει υποκύψει στην τεράστια πίεση που ασκεί με όλα τα μέσα ο ρωσικός στρατός. Ενώ οι δυνάμεις εισβολής επιτίθενται από τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις κι έχουν καταφέρει να προελάσουν αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο ουκρανικό έδαφος, μέχρι σήμερα δεν έχουν μπορέσει να καταλάβουν κανένα σημαντικό αστικό κέντρο, με εξαίρεση το Μπερντιάνσκ στα ανατολικά. Όσο οι μέρες περνούν, το ενδεχόμενο μιας ρωσικής ήττας, ή τουλάχιστον μιας ταπεινωτικής υποχώρησης, έχει αρχίσει να γίνεται ορατό μιας κι όπως έγραψε ένας σχολιαστής, “το μπλίτσκριγκ του Πούτιν αγκομαχάει”.iii

Όπως και να ‘χει, η διαφαινόμενη απώθηση του κατακτητή, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια δυσάρεστη εξέλιξη που πρέπει όλους να μας προβληματίσει. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι , όπως εκτυλίσσονται τα πράγματα, το ουκρανικό ζήτημα τείνει να εξελιχθεί στον μεγαλύτερο θρίαμβο του ναζισμού από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Οι ολέθριες αντιλήψεις περί πέμπτης φάλαγγας στο Ντονμπάς που πρέπει να εξολοθρευτεί στο όνομα της “εθνικής καθαρότητας” της Ουκρανίας, έγιναν του συρμού στη χώρα κι έθεσαν τον τόνο του θεσμικού πολιτικού διαλόγου απ’ το Μαϊντάν κι έπειτα. Αυτές οι αντιλήψεις υπάρχει ο κίνδυνος να επιβραβευτούν στην περίπτωση που η Ουκρανία κατορθώσει να αποκρούσει την ρωσική επίθεση.

Οι νεοναζί του Τάγματος Αζόφ και του Δεξιού Τομέα, αντί για εγκληματίες που έσυραν τον λαό τους σε έναν αχρείαστο πόλεμο, θα στεφθούν τότε με τις δάφνες των “ηρώων” (όπως λέει και το σύνθημα τους). Των πρωτεργατών ενός ανεπανάληπτου “εθνικού θριάμβου”. Και σίγουρα θα βρουν μιμητές και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως έγινε με την “καταξίωση” με την οποία περιβλήθηκε η Χρυσή Αυγή σε όλη την Ευρώπη, όταν πέτυχε για πρώτη φορά να μπει στο κοινοβούλιο. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η Ρωσία είναι μια προοδευτική δύναμη, ή ότι δεν είναι και η ίδια εθνικιστική. Πώς όμως θα μπορούσε να ειναι διαφορετικά; Οι εθνικισμοί τροφοδοτούν και υποδαυλίζουν ο ένας τον άλλο μέχρι τίποτα να μην μείνει όρθιο.

Σε αυτές τις συνθήκες αποχαλίνωσης του νεοναζισμού – γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκληφθεί ένας νικηφόρος πόλεμος κατά της μισητής Ρωσίας με μπροστάρηδες τους επιγόνους των μαύρων ταγμάτων; – η συμμετοχή των αναρχικών στον πόλεμο έχει μεγάλη σημασία. Κι ας μην διαθέτουν την οργάνωση, τους αριθμούς και τις διασυνδέσεις που έχουν τα ναζιστικά τάγματα με τις δυνάμεις ασφαλείας και το βαθύ κράτος της Ουκρανίας. Η σημασία είναι πρωτίστως πολιτική , διότι θα στερήσει από τους φασίστες το μονοπώλιο τους ως οι φαντασιακοί προστάτες και συμπαραστάτες του ουκρανικού λαού σε αυτή τη δύσκολη στιγμή του. Και θα δυναμώσει τους δεσμούς των αναρχικών με τις κοινότητες μέσα στις οποίες θα έχουν δράσει. Αυτή η εξέλιξη από μόνη της, είναι ένα αντίδοτο που θα ανακόψει, τουλάχιστον κατά τόπους, την ιδεολογική έξαρση του υπερεθνικισμού στην ουκρανική κοινωνία.

Πηγή: Αυτόνομη Δράση (Ελλάδα)