Добавить комментарий

4. Товарищи из России и Украины, большое объятие из Греции

(перевод с греческого на русский сделан из гугла и я не знаю, правильно ли вы перевели)

Прошу меня простить за большой текст (лист) но товарищи с этого сайта так и не связались со мной для публикации моих текстов.

Война в войне боссов

а) Читал здесь, на анархистском сайте про Бандеру, которого приводят в пример. Вы серьезно или фашист? Приводит ли пронацист Бандеру в пример? !!! Мы, анархисты, не националисты и не шовинисты, мы не ненавидим народ, как его называли, мы ненавидим начальство. Вы оттуда не понимаете, что происходит здесь, на так называемом Западе.

В СМИ была большая цензура и развилась русофобия и ненависть ко всему русскому.

Европейцы (и в Греции) запрещают или даже бойкотируют русскую культуру. Прекращаются концерты с произведениями Чайковского, балеты Большого театра и др. Отчисляются русские дирижеры, режиссеры, студенты и др. Я говорю запретить Толстого, Достоевского и т.д. Пока я не думаю о том, чтобы перестать даже есть русский салат (салат оливье), потому что кто его заказывает или ест, тот и Путин пророссийский).

Нацистско-фашистские оккупанты в 1940-44 годах в Греции учинили большие разрушения и массовые убийства мирных жителей и евреев. В пропорции к населению Греция была самой мертвой после Советского Союза. Это, безусловно, были одни из самых крупных повстанцев в Европе против гитлеровско-фашистских захватчиков из Германии, Австрии, Италии и Болгарии. (вы знаете, что там на востоке?)

Вы знаете, какие массовые убийства были совершены ?Партизанская армия - бандеровцы).

Наряду с нацистской украинской стрелковой дивизией СС «Галичина» и украинским нацистом Романом Сукевичем один из командиров Наталупского батальона . (также известная как Украинская батальонная группа) немецкий вспомогательный полицейский батальон Schutzmannschaft 201 , военачальник Украинской повстанческой армии (УПА) и один из организаторов массовых убийств в Галицко-Волынской, а затем в Киеве и на остальной части восточной Украины.

б) МЫ АНАРХИСТЫ? Если да. Мы не фанатики. Прежде чем стать анархистом, Бакунин был панславистом и антисемитом. Потом он стал анархистом и пересмотрел, он изменился. Так что не упоминайте Прагу или Польшу и причастность Бакунина к восстаниям, Бакунин писал и делал много глупостей, и он был противоречив по многим вопросам, как и все люди - у нас свои противоречия.

Я был с Бакуниным с тех пор, как он стал анархистом. У разных тайных фашистов и националистов стало модным ссылаться на Бакунина, насколько им это удобно.

Этот танец Бакунина до сих пор непревзойденный (свежий)

«Χωρίς Свобода без социализма есть привилегия и несправедливость, а социализм без свободы есть рабство и варварство…». Михаил Бакунин (1814 - 1876)

Более молодой итальянский партнер продолжает девиз Бакунина:

«Анархизм упрекает либерализм как частичное учение о свободе и социализм как частичное учение о равенстве. Пристрастность состоит в том, что эти два догмата намерены осуществить свои принципы через временную зависимость двух ценностей, в том смысле, что реализуется сначала одна, а потом другая, тогда как анархизм считает, что только в их одновременном осуществлении и заключается их успех. »Нико Берти, (1994)

в) В землях Южной Украины было и действовало анархистское движение, аналогичное сегодня сапатистскому движению, оттуда нас, анархистов, надо ловить, писали махновцы:

Отрывок из книги «История махновского движения» Арсинова

«По вопросу о национальном вопросе в Махновцыной Арсинов констатирует:

«С самого начала в движение входили бедные крестьяне всех национальностей, проживающие в этом районе. Конечно, большинство состояло из украинских фермеров и 6-8% были крестьянами из Великой России. Были также греки, евреи, кавказцы и другие бедняки разных национальностей. Греческая и еврейская общины, разбросанные по всему Азовскому морю, поддерживали прочные связи с движением. «Многие из лучших командиров революционной армии были греческого происхождения и до конца армия включала в себя несколько особых отрядов греков».

Интерес для национальных вопросов представляет и следующее решение 1918 г.:

«В культурно-просветительский сектор Армии Махновита (Набата) постоянно поступают вопросы от школьных учителей о том, на каком языке будут вестись уроки в школах, теперь, когда деникинская армия вытеснена.

Революционеры, остающиеся стойкими в принципах истинного социализма, не могут ни в какой области и ни при каких обстоятельствах применять насилие против естественных желаний и потребностей украинского народа. Поэтому вопрос о языке, который должен преподаваться в школах, не может быть решен нашей армией, а должен решаться самим народом, родителями, учителями и учащимися.

Само собой разумеется, что все приказы деникинского так называемого «Особого ведомства», а также приказ генерала Май-Маефского № 22, запрещающий использование родного языка в школах, недействительны и нерациональны, будучи насильственно навязанными по школам.

Во имя наибольшего духовного развития народа язык школьных традиций должен быть таким, к которому имеет естественную склонность местное население, и по этой причине народ, ученики, учителя и родители, а не правительство или армия должны решить эту проблему свободно и автономно».

Из книги Петра Алексеевича Арсинова "История махновитского движения"

Петрос Алексеевич Арсинов был революционером и большевиком начала 20 века, но быстро обратился к анархизму. Он впервые встретился с Махно в 1911 году в тюрьме и принимал активное участие в махновском движении рядом с Несторасом Махно.

В 1921 году он покинул зону боевых действий с приказом спастись и написать историю движения. Книга "История махновского движения 1918-1921″ была издана в 1923 году в Берлине, "Группой русских анархистов Германии".

Это тоже:

О национализме и расизме эти махновцынские революционеры, предки нынешних украинцев, писали в 1918 году:

}…} Рабочие, крестьяне и партизаны! Вы знаете, что рабочие всех национальностей - украинцы, русские, евреи, поляки, немцы, армяне, греки и т.д.? - они такие же заключенные в пучине страданий. Мы должны везде заявлять, что наши враги — это эксплуататоры и угнетатели разных национальностей. В то время, когда международный враг — буржуазия всех стран — спешит разжечь националистическую ненависть, чтобы поколебать самые основы нашей классовой борьбы — солидарность и единство всех рабочих, — вы должны выступить против любого сознательного и бессознательного противодействия революционером, угрожающим освобождению рабочих от капитала и власти. Ваш революционный долг — подавить все националистические преследования, беспощадно выступая против любого зачинщика антисемитских погромов.

Отрывок из книги Беласа В. - Беласа А. "Дорогами Нестора Махно" | 1-й том

«Это не далекое прошлое, это наша история. И если исследователь-писатель внес в нее крупицы правды, то, наверное, кажется, что не были потрачены несправедливые годы напряженной работы по восстановлению исторической правды» А. Биелас

«…Триста лет была династия Романовых, триста лет тирании, во время которой собака была дороже человека. И все это было узаконено мерзавцами. Триста лет мы держали в себе ярость, миллионы борцов отдали свои жизни за светлое будущее, священную ненависть, ненависть до смерти к рабству и угнетению, революционный азарт, безграничную веру в творческие силы масс, вот движущая сила сила, которая не должна оставить нас в покое. Наше намерение — подготовить массы к широкому народному восстанию и совершить революцию не вместо народа, а вместе с народом…» Маруся Никифорова, активистка анархистов, основательница анархистской Черной Гвардии Украины.

г) Но это пишется и делается в революционное время, в наше время, контрреволюционное и отсталое, что же делаем мы, революционеры?

Захватчику отвечаем…

Я писал (перед войной на Украине) 22.12.2021 в тексте "Восстания: Вооружайтесь духом" и это касается социально-политических условий в Греции, я не могу говорить о почти авторитарных условиях в России, не говоря уже о на существующей Украине вторжение.

Отрывок из брошюры «Повстанцы: вооружись духом»

Δυ…} Стратегический дуализм

Мы живем в эпоху даже не дореволюционную, а наоборот, во многих местах отсталую, контрреволюционную. В то же время (и это не в первый раз в истории человечества) пока созрели объективные предпосылки - к революции - в силу многогранного кризиса системы культурного, нравственного, институционального, социального, экологического фактора субъективного субъекты, переживающие и переживающие кризис, остаются сознательно незрелыми и бездеятельными.

Здесь перед нами, анархистами, антиавторитаристами, либертарианцами и анархистами-экологами, встают две проблемы — вопросы-дилеммы, а именно: как мы можем оставить открытым социальный вопрос (для нас классовое господство основано не только на экономической эксплуатации, но и в иерархии и господстве человека над человеком) не став фольклором или графикой? Как мы можем поднять классовое революционное и экологическое сознание тех из нас, кто страдает от последствий системного кризиса, не застревая и не ограничиваясь бесполезной лобовой войной, коллективной и индивидуальной позиционной войной?

Человек является одновременно продуктом социальных условий и социальным субъектом. Если мы не разовьем «стратегический дуализм», потому что природа не любит пробелов, то на смену анархистской критике и чувственности придет нечто иное (в виде псевдодокумента), так что социальные анархисты будут выглядеть как эти бледные фигуры на картинах, преследующих ветряные мельницы. Здесь надо серьезно подумать, что, с одной стороны, если мы будем проводить какую-то реформистскую (реформистскую) политику, есть риск быть ассимилированными системой, с другой стороны, если мы останемся только революционерами, есть риск изоляции от социальной реальности и ухода от повседневной жизни аскетов или закрытых религиозных сект.

По вопросу или вопросам стратегии мы утверждаем, что стратегический дуализм — это не что-то новое, что-то придуманное нами, а старая стратегия социальных анархистов со времен Бакунина, которую он ставил в своем восприятии отдельно от революционной перспективы и борьба за улучшение уровня жизни и завоевание большего количества свобод людьми в рамках существующей системы. В конце разъясняем - уточняем (почему нечестивцы ждут в углу, притаились), когда мы имеем в виду реформистскую политику, мы не имеем в виду участие в буржуазных государственных учреждениях, или в буржуазных посреднических процессах (выборы и т.п.).

«Πιο Самое главное понять, какими действиями можно преодолеть «сопротивление» данной общественной формации. Как они могут создать проблему в системе, а также запустить процесс, который будет способствовать созданию свободного общества. Проблема сегодня состоит в том, чтобы найти баланс между «революционной» и «реформистской» практикой, стремясь изо дня в день к радикальным переменам. «Если мы не сможем добиться такого, анархизм сегодня обречен остаться движением за распространение идей, без какого-либо существенного воздействия на общество, да еще и с характеристиками небольшой секты». Хорст Стовассер (написано в 1984 г.)

Возвращаясь к настоящему и современности, к туманной и глухо-немой эпохе в условиях коллективной (массовой) социальной борьбы. Классовая борьба - всегда - мы воспринимаем ее не линейно, а динамично, иногда она на подъеме, а иногда на спаде - упадке, конечно, мы должны и должны включать в классовую борьбу и новые темы, например, климатический кризис как «новый погодный фронт» [ м ], потому что для нас низшие классы имеют или будут иметь большее влияние последствий климатического кризиса, общего экологического, пищевого (контроль продуктов питания со стороны транснациональных корпораций, мошенничество, мутанты, цены и т. ) институциональные и многое другое. (См. ссылку 5.а).

Стратегический дуализм и диффузная социальная партизанщина

В середине 1980-х я говорил о «рассеянной децентрализованной социальной герилье» против и против якобинско-ленинских клубов (групп) потому, что респектабельная часть анархистов заигрывала с этой логикой, логикой авангарда, посредничества и посредничества. централизма. На самом деле я не говорил ничего нового или того, чего не было, потому что большинство анархистского движения того времени действовало сознательно или спонтанно и как децентрализованный рассеянный социальный партизан низкой интенсивности.

В настоящее время я возвращаю концепцию диффузной социальной партизанской войны или диффузного повстанческого движения повсюду, во всех отношениях, либо с низкой (прим. и политические условия и время на исходе.

Каждый так, как он может и может, и какими средствами он обладает, в какой бы социальной или географической области он ни находился. Конкуренция стран и борьба за девальвацию других, с элементами дублирования, взаимодополняемости и взаимопомощи.

Было бы неплохо в нашей атаке на зрелищное общество вдохновляться иконоборцами, было бы неплохо в нашей атаке на научно-технический тоталитаризм вдохновляться луддитами, было бы неплохо в нашей борьбе против нынешней социальной формации вдохновляться борьбой тысячелетних уравнительных движений Средневековья. Наконец, неплохо было бы вдохновиться пламенными популистско-нигилистическими движениями прошлого.

Наши источники вдохновения должны быть отовсюду, мы не должны ничего отвергать и, конечно же, от борьбы нашего класса, старой и еще не состоявшейся, борьбы коренных народов [x] за защиту своей общины и своей земли, от всех движений и восстаний прошлого и будущего, имевших/имеющих в себе даже антиавторитарный аспект.

Каждое время года, между прочим, питает и питается своими заблуждениями, но, говоря о будущем, нужно видеть эти заблуждения, чтобы не нести их в настоящее.

Мы не должны питать иллюзий, что мы, как небольшое меньшинство активистов, действующих как партизанские мухи, сможем свергнуть существующее, но на минимальном уровне мы зафиксируем в сознании будущих поколений (если таковые будут), что мы сопротивлялись и пытались.

д) Война в Украине — это не локальный вопрос, это глобальный вопрос. Это знаменует собой конец неолиберальной глобализации. Неоцарь Путин — это не политически глупый Горбачев или грязный и пьяный Ельцин.

Путин — контрреволюционный разрушитель, смесь «бакунийской катастрофы», Нецагефа или макиавеллистской безнравственности «цель освящает средства» и большевистской тактики. Он заставил говорить весь Запад, он сказал: если вы остановите меня, если вы нападете на меня, вы съедите мое ядерное оружие, и Запад исчезнет. (Я не могу больше писать здесь о геополитике и социально-политике).

ж) Что делают анархисты в этих условиях? Они практикуют Революционное Пораженчество, где они могут Рассеивать Социальную Партизанщину, а те, кто против насилия (ненасилия), следуют стратегиям — тактикам, которым нас научил сначала анархо-христианин Толстой, а затем Гэдди.

Нельзя исключать никакой стратегии - тактики, но не уподобляться этатистским правителям. У нас, анархистов, есть большое историческое наследие как в военно-революционном образовании, так и в социальном вкладе, например: кто помнит или знает, кем был Черный Крест? Каковы были возражения войны, возражения совести (армия) или революционного подчинения? реализованные анархистами в Первую мировую войну .

Что бы я делал в Украине?

Не глупо было бы выбрать лобовой конфликт с врагом, с утра я бы участвовал и пытался организовать социальные структуры взаимопомощи, социальные кухни, социальные продуктовые экспроприации, группы взаимопомощи для стариков, детей, больных.

По ночам я саботировал и отрабатывал партизанские приемы индивидуально и через партизанские отряды, стараясь не подставлять мирное население, не делать то, что делают азовские фашисты и прочие нацисты.

Здесь я хочу, чтобы вы меня простили за подсказку, что делать, но поверьте мне, это вам говорит анархист, который долгое время был городским бунтовщиком в Греции.

компаньоны

Джордж Меризиотис

Для связи: электронная почта: isopedotes@yahoo.gr

-----------------------------------------------------------

Текст на греческом языке:

4. Σύντροφοι από Ρωσία και Ουκρανία, μια μεγάλη αγκαλιά από Ελλάδα

( η μετάφραση από ελληνικά στα ρωσικά είναι απο Google και δεν ξέρω αν αποδίδετε σωστά)

Θέλω να με συγχωρέσετε για το μεγάλο κείμενο (σεντόνι) αλλά οι σύντροφοι/ες από αυτό το σαιτ δεν έχουν επικοινωνήσει μαζί μου για να δημοσιεύσουν κείμενα μου.

Πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικόν

α) Διαβάζω εδώ μέσα, σε ένα αναρχικό σαιτ για Μπαντέρα που τον φέρνουν σαν παράδειγμα. Είστε σοβαροί ή φιλοφασίστες; Φέρνεται έναν φιλοναζί τον Μπαντέρα σαν παράδειγμα; !!! Εμείς οι αναρχικοί δεν είμαστε εθνικιστές και σοβινιστές, δεν μισούμε τους λαούς όπως και να ονομαζόντανε, μισούμε τα αφεντικά. Εσείς από εκεί δεν καταλαβαίνετε τι γίνετε εδώ στην λεγόμενη Δύση.

Εχει επικρατήσει μεγάλη λογοκρισία στα μαζικά μέσα ενημέρωσης και έχει αναπτυχθεί μια ρωσοφοβία και ένα μίσος για κάθε τι ρωσικό.

Η Ευρωπαίοι (και στην Ελλάδα) απαγορεύουν ή μποϋκοτάρουν ακόμα και τον πολιτισμό,την ρώσικη κουλτούρα. Σταματάνε συναυλίες με έργα του Τσαϊκόφσκι, των μπαλέτων Μπολσόι κλπ. Διώχνουν Ρώσους μαέστρους, σκηνοθέτες, φοιτητές κλπ. Είναι σαν να σταμάταγε η ανθρωπότητα να ακούει και να απαγορέψει τον Μπετόβεν και όλοι την γερμανική κουλτούρα την εποχή που οι Γερμανοί ναζί αιματοκυλούσαν την Ευρώπη. Εγώ λέω να απαγορέψουν και τον Τολστόι, Ντοστογιέφσκι κλπ. Μέχρι που σκέφτομαι να σταματήσω να τρώω ακόμα και την ρώσικη σαλάτα, (σαλάτα Ολιβιέ) γιατί όποιος την παραγγέλνει ή την τρώει είναι φιλορώσος και με τον Πούτιν).

Οι νάζι – φασίστες το 1940-44 κατακτητές στην Ελλάδα κάνανε μεγάλες καταστροφές και μαζικές σφαγές άμαχου πληθυσμού και Εβραίων. Αναλογικά με τον πληθυσμό της η Ελλάδα είχε μετά την Σοβιετική Ένωση του περισσότερους νεκρούς. Είχε βεβαία και ένα από τα μεγαλύτερα αντάρτικα της Ευρώπης ενάντια στους εισβολείς νάζι – φασίστες που ήταν από Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία και Βουλγαρία. (αυτά τα ξέρετε εσείς εκεί στην ανατολή;)

Ξέρετε τι σφαγές έκαναν ο Στεπάν Αντρίγιοβιτς Μπαντέρα Ουκρανός θεωρητικός του ουκρανικού εθνικισμού και μετά φιλο ναζιστής της ουκρανικής ανατολικής Γαλικίας ήταν αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος της OUN II (Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών) της Δυτικής Ουκρανίας, δημιουργός επίσης του εθνικιστικού φιλοναζιστικού τάγματος OUN-ΙΙ UPA (Ουκρανικός Αντάρτικος Στρατός – Bandera).

Μαζί με την ναζιστική Ουκρανική Μεραρχία Τυφεκιοφόρων SS Γαλικίας και τον Ουκρανό ναζί Ρομάν Σούκεβιτς ένας από τους διοικητές του Τάγμα Νατάλουπ.(επίσης γνωστό ως Ομάδα Τάγματος Ουκρανίας) το γερμανικό βοηθητικό αστυνομικό τάγμα Schutzmannschaft 201, στρατιωτικός ηγέτης του Ουκρανικού Εξεγερμένου Στρατού (UPA) και ένας από τους διοργανωτές των σφαγών στην Γαλικία- Βολυνία και μετά στο Κίεβο και την υπόλοιπη ανατολική Ουκρανία.

β) ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ; Αν ναι. Δεν είμαστε προσωπολάτρες . Ο Μπακούνιν προτού γίνει αναρχικός ήταν πανσλαβιστής και αντισημίτης. Μετά έγινε αναρχικός και αναθεώρησε, άλλαξε. Επομένως μην αναφέρετε την Πράγα ή την Πολωνία και την συμμετοχή του Μπακούνιν στις εξεγέρσεις, ο Μπακούνιν έγραψε και έκανε πολλές βλακείες, και ήταν αντιφατικός σε πολλά ζητήματα, όπως και όλοι οι άνθρωποι είχε – έχουμε τις αντιφάσεις μας.

Εγώ είμαι με τον Μπακούνιν από την στιγμή που έγινε αναρχικός. Έχει γίνει μόδα διάφοροι κρυφό φασίστες και εθνικιστές να αναφέρουν τον Μπακούνιν μέχρι εκεί που τους βολεύει.

Αυτό το χορείο του Μπακούνιν είναι ακόμα αξεπέραστο (φρέσκο)

«… Η ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία και ο σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα …». Μιχαήλ Μπακούνιν (1814 – 1876 )

Ένας νεότερος Ιταλός σύντροφος συνεχίζει το μότο του Μπακούνιν :

«…Ο αναρχισμός, επιπλήττει τον φιλελευθερισμό ως ένα μερικό δόγμα της ελευθερίας και τον σοσιαλισμό ως ένα μερικό δόγμα της ισότητας. Η μερικότητα συνίσταται στο ότι αυτά τα δύο δόγματα προτίθενται να πραγματώσουν τις αρχές τους μέσω της προσωρινής εξάρτησης των δύο αξιών, με την έννοια ότι πρώτα πραγματώνεται η μία και μετά η άλλη, ενώ ο αναρχισμός θεωρεί ότι μόνο στην ταυτόχρονη πραγμάτωση τους έγκειται η επιτυχία τους…» Νίκο Μπέρτι, (1994)

γ) Στα χώματα της Νότιας Ουκρανίας υπήρξε και έδρασε ένα αναρχικό κίνημα που ανάλογο του είναι σήμερα το Ζαπατίστηκο κίνημα, από εκεί πρέπει να πιαστούμε εμείς οι αναρχικοί/ες, οι Μαχνοβίτες έγραφαν:

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος» του Αρσίνωφ

« Για το ζήτημα του εθνικού προβλήματος στη Μαχνοβτσίνα, ο Άρσίνωφ αναφέρει:

«Απ’ τις απαρχές του το κίνημα περιλάμβανε φτωχούς αγρότες κάθε εθνικότητας που ζούσαν στην περιοχή. Φυσικά η πλειοψηφία αποτελούνταν από Ουκρανούς αγρότες και 6-8% ήταν αγρότες από τη Μεγαλορωσία. Υπήρχαν ακόμα Έλληνες, Εβραίοι, Καυκάσιοι κι άλλοι φτωχοί διαφόρων εθνικοτήτων. Οι ελληνικές και εβραϊκές παροικίες που ήταν διασκορπισμένες στην περιοχή της Αζοφικής Θάλασσας διατηρούσαν σταθερούς δεσμούς με το κίνημα. Αρκετοί από τους καλύτερους διοικητές του επαναστατικού στρατού ήταν ελληνικής καταγωγής και μέχρι το τέλος ο στρατός περιλάμβανε αρκετά ειδικά αποσπάσματα Ελλήνων».

Για τα εθνικά ζητήματα ενδιαφέρον έχει και η παρακάτω απόφαση του 1918:

«Ο πολιτιστικός εκπαιδευτικός τομέας του Μαχνοβίτικου στρατού, (Nabat) δέχεται συνέχεια ερωτήσεις από τους δασκάλους των σχολείων σχετικά με τη γλώσσα στην οποία θα παραδίνονται τα μαθήματα στα σχολεία, τώρα που έχει διωχθεί ο στρατός του Ντενίκιν.

Οι επαναστάτες που μένουν σταθεροί στις αρχές του αληθινού σοσιαλισμού, δε μπορούν σε κανέναν τομέα και σε καμιά περίπτωση, να ασκήσουν βία πάνω στις φυσικές επιθυμίες και ανάγκες του Ουκρανικού λαού. Γι’ αυτό, το ζήτημα της γλώσσας που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία δε μπορεί να λυθεί από το στρατό μας, αλλά πρέπει να αποφασιστεί απ’ τον ίδιο το λαό, απ’ τους γονείς, τους δασκάλους και τους μαθητές.

Είναι αυτονόητο οτι όλες οι διαταγές του λεγόμενου «Ειδικού Γραφείου» του Ντενίκιν, καθώς κι η διαταγή Νο22 του στρατηγού Μάϊ-Μαέφσκυ, που απαγορεύει τη χρήση της μητρικής γλώσσας στα σχολεία, είναι άκυρες και παράλογες, έχοντας επιβληθεί με τη βία στα σχολεία.

Για χάρη της μεγαλύτερης δυνατής πνευματικής ανάπτυξης του λαού, η γλώσσα των σχολικών παραδόσεων, θα πρέπει να είναι εκείνη προς την οποία έχει μια φυσική κλίση ο ντόπιος πληθυσμός και γ’ αυτό το λόγο ο λαός, οι μαθητές, οι δάσκαλοι κι οι γονείς και όχι η εξουσία ή ο στρατός, θα πρέπει να λύσουν ελεύθερα και αυτόνομα αυτό το πρόβλημα».

Από το βιβλίο του Πέτρου Αλεξέγιεβιτς Αρσίνωφ «Ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος»

Ο Πέτρος Αλεξέγιεβιτς Αρσίνωφ, ήταν επαναστάτης και μπολσεβίκος από τις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά γρήγορα πέρασε στον αναρχισμό. Πρωτογνώρισε το Μάχνο το 1911στην φυλακή, και στο μαχνοβίτικο κίνημα πήρε ενεργά μέρος, δίπλα στον Νέστορα Μάχνο.

Το 1921 έφυγε από την εμπόλεμη ζώνη με εντολή να σωθεί και να γράψει την ιστορία του κινήματος. Το βιβλίο» Ιστορία του μαχνοβίτικου κινήματος 1918-1921″ εκδόθηκε το 1923 στο Βερολίνο, από την «Ομάδα Ρώσων Αναρχικών της Γερμανίας».

Και αυτό:

Για το εθνικισμό και τον ρατσισμό αυτοί/ες οι επαναστάτες της Μαχνοβτσίνα πρόγονοι των σημερινών Ουκρανών, το 1918 έγραφαν:

{…} Εργάτες, αγρότες κι αντάρτες! Ξέρετε πως οι εργάτες όλων των εθνικοτήτων – Ουκρανοί, Ρώσοι, Εβραίοι, Πολωνοί, Γερμανοί, Αρμένιοι, Έλληνες κ.λπ. – είναι το ίδιο φυλακισμένοι μέσα στην άβυσσο της εξαθλίωσης. Πρέπει να διακηρύξουμε παντού ότι οι εχθροί μας είναι οι εκμεταλλευτές και καταπιεστές διαφόρων εθνικοτήτων. Τούτη τη στιγμή, που ο διεθνής εχθρός – η μπουρζουαζία όλων των χωρών – σπεύδει να δημιουργήσει εθνικιστικά μίση με σκοπό να κλονίσει τα ίδια τα θεμέλια της ταξικής μας πάλης – την αλληλεγγύη και την ενότητα όλων των εργατών – πρέπει να κινηθείτε ενάντια σε κάθε συνειδητό και ασυνείδητο αντεπαναστάτη που βάζει σε κίνδυνο τη χειραφέτηση των εργαζόμενων από το κεφάλαιο και την εξουσία. Το επαναστατικό σας καθήκον είναι να καταπνίξετε όλες τις εθνικιστικές διώξεις, αντιμετωπίζοντας αμείλικτα κάθε υποκινητή αντισημιτικών πογκρόμ. {…} [1] (απόσπασμα από Μανιφέστο του Επαναστατικού Αντάρτικου Στρατού της Ουκρανίας) «Μαχνοβτσίνα».

Απόσπασμα από το βιβλίο των Μπιελάς Β. – Μπιελάς Α. «Οι Δρόμοι του Νέστορ Μαχνό» | 1ος Τόμος

«Δεν πρόκειται για μακρινό παρελθόν, είναι η ιστορία μας. Και εάν ο ερευνητής- συγγραφέας εισήγαγε μέσα της ψήγματα αλήθειας, τότε μάλλον φαίνεται ότι δεν πέρασαν άδικα χρόνια σκληρού κόπου για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας» Α. Μπιελάς

«…Επί τριακόσια χρόνια υπήρχε η δυναστεία των Ρομανόφ, τριακόσια χρόνια τυραννίας, κατά τα οποία το σκυλί είχε μεγαλύτερη αξία από άνθρωπο. Κι όλα αυτά νομιμοποιήθηκαν από τα καθάρματα. Τριακόσια χρόνια κρατούσαμε μέσα μας την οργή, εκατομμύρια αγωνιστών δώσανε τη ζωή τους για ένα φωτεινό μέλλον, το ιερό μίσος, μίσος μέχρι το θάνατο προς τη σκλαβιά και την καταπίεση, επαναστατικό πάθος, απεριόριστη πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις των μαζών· αυτή είναι η κινητήρια δύναμη που δεν πρέπει να μας αφήνει σε ησυχία. Η πρόθεσή μας είναι να προετοιμάσουμε τις μάζες για την πλατιά λαϊκή εξέγερση και να κάνουμε την επανάσταση, όχι στη θέση του λαού, αλλά μαζί με το λαό…» Μαρούσια Νικηφόροβα αναρχική αγωνίστρια, ιδρύτρια των αναρχικών Μαύρων Φρουρών της Ουκρανίας.

δ) Αλλά αυτά γράφονται και γίνονται σε επαναστατικές εποχές, στην εποχή μας που είναι αντεπαναστατική και οπισθοδρομική τι κάνουμε εμείς οι επαναστάτες/ες;

Στον εισβολέα απαντάμε με…

Έγραψα (προτού τον πόλεμο στην Ουκρανία) στις 22/12/2021 στο κείμενο «Ανταρτολογίες: Οπλίστε το πνεύμα» και αυτό αφορά τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα, δεν μπορώ να μιλήσω για τις σχεδόν απολυταρχικές συνθήκες στην Ρωσία, πόσο μάλλον στην Ουκρανία που υφίσταται μια εισβολή.

Απόσπασμα απο την μπροσούρα «Ανταρτολογίες: Οπλίστε το πνεύμα»

{…} Στρατηγικός δυισμός

Ζούμε σε μια εποχή που δεν είναι καν προεπαναστατική, αντιθέτως σε πολλά σημεία είναι οπισθοδρομική, αντεπαναστατική. Παράλληλα (και αυτό δεν συμβαίνει πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας) ενώ είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες – προς την επαναστατικότητα -λόγω της πολύπλευρης κρίσης του συστήματος που είναι πολιτισμική, ηθική, θεσμική, κοινωνική, οικολογική ο υποκειμενικός παράγοντας, τα υποκείμενα που βιώνουν και υφίστανται την κρίση παραμένουν συνειδησιακά ανώριμα και αδρανή.

Εδώ για εμάς τους αναρχικούς/ες τους αντιεξουσιαστες, τους ελευθεριακούς και τους αναρχικούς οικολόγους μπαίνουν δυο θέματα – ερωτήματα διλληματικού χαρακτήρα και είναι τα εξής: πως γίνεται να κρατάμε το κοινωνικό ζήτημα ανοικτό (για μας η ταξική κυριαρχία δεν εδράζεται μόνο στην οικονομική εκμετάλλευση, αλλά και στην ιεραρχία και κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο) χωρίς να γινόμαστε φολκλόρ ή γραφικοί; Πως γίνεται να ανεβάσουμε την ταξική επαναστατική και οικολογική συνείδηση αυτών και ημών που υφιστάμεθα τις συνέπειες της συστημικής κρίσης χωρίς να περιχαρακωθούμε και να περιοριστούμε σε έναν ασύμφορο μετωπικό πόλεμο, ή συλλογικές και ατομικές μάχες χαρακωμάτων;

Ο άνθρωπος είναι και προϊόν των κοινωνικών συνθηκών και κοινωνικό υποκείμενο. Αν δεν αναπτύξουμε έναν “στρατηγικό δυϊσμό” επειδή η φύση δεν αγαπάει τα κενά, κάτι άλλο (ως ψευδεπίγραφο) θα έρθει να αντικαταστήσει την αναρχική κριτική και αισθαντικότητα, έτσι που οι κοινωνικοί αναρχικοί/ες θα φαντάζουν σαν αυτές τις αχνές φυσιογνωμίες στους ζωγραφικούς πινάκες που κυνηγούν ανεμόμυλους. Εδώ πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι, από την μια αν ακολουθήσουμε κάποιες ρεφορμιστικές (μεταρρυθμιστικές) πολιτικές ελλοχεύει ο κίνδυνος να αφομοιωθούμε από το σύστημα, από την άλλη αν παραμείνουμε μόνο επαναστατικοί ελλοχεύει ο κίνδυνος να απομονωθούμε από την κοινωνική πραγματικότητα και αποτραβηγμένοι από την καθημερινότητα να καταντήσουμε αναχωρητές, ή κλειστές θρησκευτικού τύπου σέκτες. Να γιατί στις μέρες μας (το τονίζω στις μέρες μας) είναι επίκαιρη η ρήση που λέει “και με την μεταρρύθμιση και με την επανάσταση” αυτό εννοώ ως στρατηγικό δυϊσμό.

Στο ζήτημα ή στα ζητήματα στρατηγικής υποστηρίζουμε ότι ο στρατηγικός δυϊσμός δεν είναι κάτι καινούργιο, κάτι που εφευρέθηκε από εμάς, αλλά μια παλιά στρατηγική των κοινωνικών αναρχικών μάλιστα από την εποχή του Μπακούνιν, που έθετε στην αντίληψη του εκτός από την επαναστατική προοπτική και τους αγώνες για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την κατάκτηση περισσότερων ελευθερίων από τον λαό, μέσα στο υπάρχον σύστημα. Τελειώνοντας εξηγούμαστε – διευκρινίζουμε (γιατί οι πονηροί/ες περιμένουν στην γωνιά, καραδοκώντας) όταν εννοούμε ρεφορμιστικές πολιτικές δεν εννοούμε συμμετοχή στους αστικούς κρατικούς θεσμούς, ή σε αστικές διαδικασίες διαμεσολάβησης (εκλογές κλπ).

«… Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κατανοήσουμε ποιες ενέργειες είναι δυνατόν να υπερνικήσουν την «αντίσταση» του παρόντος κοινωνικού μορφώματος. Πώς μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο σύστημα, όπως επίσης και να ξεκινήσουν μια διαδικασία που θα συμβάλλει στη δημιουργία μιας ελευθεριακής κοινωνίας. Το πρόβλημα σήμερα είναι να ανακαλύψουμε την ισορροπία ανάμεσα στην «επαναστατική» και τη «ρεφορμιστική» πρακτική, στοχεύοντας μέρα με τη μέρα, στη ριζοσπαστική αλλαγή. Αν δεν μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο, ο αναρχισμός σήμερα είναι καταδικασμένος να παραμείνει ένα κίνημα για τη διάχυση των ιδεών, χωρίς καμιά ουσιαστική επίδραση στην κοινωνία, και επιπλέον με τα χαρακτηριστικά μιας μικρής αίρεσης….» Χόρστ Στογουάσερ, ( γραμμένο το1984)

Επανερχόμενοι στο σήμερα και στο τώρα, στην μουντή και υπόκωφα σιωπηρή εποχή από πλευράς συλλογικών (μαζικών) κοινωνικών αγώνων. Την ταξική πάλη – από πάντα – δεν την αντιλαμβανόμαστε γραμμικά αλλά δυναμικά, άλλοτε είναι σε άνοδο- κορύφωση και άλλοτε σε πτώση – κάμψη, φυσικά πρέπει και χρειάζεται να εντάξουμε στην ταξική πάλη και νέα θεματολογία λχ την κλιματική κρίση ως «νέο καιρικό μέτωπο»[μ]γιατί σε εμάς τις κατώτερες τάξεις έχουν ή θα έχουν μεγαλύτερη επίπτωση οι συνέπειες από την κλιματική κρίση, το γενικότερο οικολογικό, το διατροφικό (έλεγχος των τροφίμων από πολυεθνικές, νοθεία, μεταλλαγμένα, τιμές κλπ) το θεσμικό και πολλά ακόμα. (Δείτε παραπομπή 5.α).

Στρατηγικός Δυισμός και Διάχυτο Κοινωνικό Ανταρτικό

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 μιλούσα για το «διάχυτο αποκεντρωμένο κοινωνικό αντάρτικο» ενάντια και κόντρα τις γιακοβίνικες – λενινιστικές λέσχες (γκρούπες) γιατί ένα σεβαστό κομμάτι του αναρχικού χώρου φλέρταρε με αυτές τις λογικές, τις λογικές της πρωτοπορίας, της διαμεσολαβημένης επαναστατικής αντιβίας και του συγκεντρωτισμού. Στην πραγματικότητα δεν έλεγα κάτι καινούριο ή κάτι που δεν υπήρχε γιατί η πλειονότητα του αναρχικού κινήματος εκείνης της εποχής δρούσε συνειδήτα ή αυθόρμητα και ως αποκεντρωμένο διάχυτο κοινωνικό ανταρτικό χαμηλής έντασης.

Τώρα στις μέρες μας επαναφέρω την έννοια του διάχυτου κοινωνικού αντάρτικου ή διάχυτη ανταρσία παντού, με όλους τους τρόπους είτε χαμηλής, (σημ.[ν]) είτε υψηλής έντασης, με όλα τα μέσα, χωρίς να τα αγιάζουμε, γιατί βρισκόμαστε κάτω από ιδιάζουσες – αδυσώπητες επιδεινούμενες κοινωνικές, οικολογικές και πολιτικές συνθήκες και ο χρόνος λιγοστεύει.

Ο καθένας/μια με ότι τρόπους δύναται και μπορεί και με ότι μέσα κατέχει, σε όποιο κοινωνικό ή γεωγραφικό χώρο βρίσκεται. Χωρείς ανταγωνισμούς και απαξιώσεις του αγώνα των άλλων, με τα στοιχεία της αλληλοκάλυψης, της αλληλοσυμπλήρωσης και της αλληλοβοήθειας.

Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα στην επίθεσή μας στην κοινωνία του θεάματος να εμπνευστούμε και από τους εικονοκλάστες, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα στην επίθεσή μας στον τεχνοεπιστημονικό ολοκληρωτισμό να εμπνευστούμε και από τους λουδίτες, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα στο αγώνα μας εναντίον του παρόντος κοινωνικού μορφώματος να εμπνευστούμε και από τους αγώνες των εξισωτικών χιλιαστικών κινημάτων του μεσαίωνα. Τέλος δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εμπνευστούμε και από τα φλογερά ποπουλίστηκα νιχιλιστικά κινήματα του παρελθόντος.

Οι πηγές έμπνευσης μας πρέπει να είναι από παντού, τίποτα να μην απορρίπτουμε και βεβαίως από τους αγώνες της τάξης μας, παλιούς και από αυτούς που δεν έγιναν ακόμα, τους αγώνες των ιθαγενών λαών[ξ]για την προστασία της κοινότητας και της γης τους, από όλα τα κινήματα και τις εξεγέρσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος που είχαν/έχουν έστω και μια αντιεξουσιαστική πτυχή μέσα τους.

Κάθε εποχή, εκτός των άλλων, θρέφει και θρέφεται από τις αυταπάτες της, όμως μιλώντας για το μέλλον χρειάζεται να δούμε αυτές τις αυταπάτες για να μην τις μεταφέρουμε στο παρόν.

Δεν πρέπει να τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι εμείς ως μια μικρή μειονότητα ακτιβιστών δρώντας σαν αλογόμυγες του αντάρτικου θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε το υπάρχον, όμως σε ένα ελάχιστο επίπεδο θα καταγραφούμε στην συνείδηση των επερχόμενων γενεών (αν υπάρξουν) ότι αντισταθήκαμε και προσπαθήσαμε… {…}

ε) Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ένα τοπικό ζήτημα, είναι ένα ζήτημα παγκόσμιου επιπέδου. Σηματοδοτεί το τέλος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ο νεοτσάρος Πούτιν δεν είναι ο πολιτικά ηλίθιος Γκορμπατσόφ ή ο βρομερός και αλκοολικός Γέλτσιν.

Ο Πούτιν είναι ένας αντεπαναστατικός καταστροφέας, είναι ένα μείγμα «μπακουνικού καταστροφισμού», νετσαγεφικού ή μακιαβελικού αμοραλισμού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και μπολσεβίκικου τακτικισμού. Έχει κάνει όλη την Δύση να παραμιλάει, είπε: αν με εμποδίσετε, αν μου επιτεθείτε, θα φάτε τα πυρηνικά μου, και οι Δυτικοί χέστηκαν. ( πάνω σε αυτά δεν μπορώ να γράψω εδώ περισσότερα περί γεωπολιτικής και κοινωνικοπολιτικής ).

ζ) Τι κάνουν οι αναρχικοί/ες σε αυτές τις συνθήκες; Κάνουν Επαναστατικό Ντεφετισμό, όπου μπορούν Διάχυτο Κοινωνικό Ανταρτικό και όσοι/ όσες είναι ενάντια στην βια (μη βια) ακολουθούν στρατηγικές – τακτικές που μας δίδαξαν πρώτα ο αναρχοχριστιανός Τολστόι και μετά ο Γκάντι.

Δεν πρέπει να αποκλείσουμε καμία στρατηγική – τακτική, όχι όμως να προσομοιάσουμε με τους κρατιστές εξουσιαστές. Έχουμε μεγάλη ιστορική κληρονομιά εμείς οι αναρχικοί και σε πολεμικά – επαναστατικά παιδεία και σε κοινωνική προσφορά, παράδειγμα: ποιος θυμάται ή ξέρει τη ήταν ο Μαύρος Σταυρός; Τι ήταν οι αντιρρησίες πολέμου, αντιρρησίες συνείδησης (στρατού) ή επαναστατική λιποταξία; που εφαρμόστηκαν απο τους αναρχικούς στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τι θα έκανα εγώ στην Ουκρανία;

Δεν θα ήμουν ηλίθιος να επέλεγα μετωπική σύγκρουση με τον εχθρό, το πρωί θα συμμετείχα και θα προσπαθούσα να οργανώσω κοινωνικές δομές αλληλοβοήθειας, κοινωνικά μαγειρεία, κοινωνικά παντοπωλεία μέσα από απαλλοτριώσεις τροφίμων, ομάδες αλληλοβοήθειας για γερόντια, παιδιά, αρρώστους.

Το βράδυ θα έκανα σαμποτάζ και αντάρτικες πρακτικές ατομικά και μέσα από αντάρτικες ομάδες, προσπαθώντας να μην εκθέτω τον άμαχο πληθυσμό, να μην κάνω αυτό που κάνουν οι φασίστες του Αζόφ και οι άλλοι ναζί.

Εδώ θέλω να με συγχωρήσετε που σας κάνω πρόταση τι να κάνετε, αλλά πιστέψτε αυτά σας στα λέει ένας αναρχικός που ήταν για αρκετό καιρό αντάρτης πόλης στην Ελλάδα.

συντροφικά

Γιώργος Μεριζιώτης

Για επικοινωνία : email: isopedotes@yahoo.gr